Քօքօշ Քնարիկին Տօնազգեստը
Գեղեցիկ հագուստներ հագնիլ հաճելի է բայց անոնցմով փողոցը խաղալ դիւրին չէ: Քնարիկին գլուխը փորձանքէ չ’ազատիր, երբ փողոցը կը խաղայ հագած տօնազգեստով:
Քօքօշ Քնարիկին Տօնազգեստը
Մայրս խոստացած եւ ըսած էր. «Երբ տօնական օրերը վերջանան, օր մը պիտի արտօնեմ որ այս գեղեցիկ հագուստովդ փողոցը խաղաս»:
Զատկի արձակուրդը շատոնց վերջացաւ: Ի՛նչ զարմանալի, մայրս յիշողութիւնը կորսնցուց կարծես: Իր խոստումը բոլորովին մոռցաւ: Սակայն իմ երկա՜ր լաց ու կոծէս վերջ արտօնեց.
«Բայց մէկ անգամուան համար» ըսաւ:
Անմիջապէս արցունքներս դադրեցուցի: Երեսս լուացի, մազերս ժէօլէով շտկեցի: Այդ միջոցին մայրս անդադար կը խօսէր. «Քարերուն վրայ, փոշոտ տեղեր մի՛ նստիր, հագուստդ մ’աղտոտեր. ասդին անդին շատ մի՛ ցատքռտեր»:
Հագուստս ճերմակ էր: Գոյնզգոյն թիթեռնիկներ կը թռչտէին կերպասին վրայ: Կարմիր, փայլուն կօշիկներս ալ հագայ եւ դրան առջեւ ելայ: Մայթին եզերքը ինքնաշարժ մը կեցած էր. անոր պատուհանի ապակիէն ինքզինքս լաւ մը քննեցի: «Ի՜նչ գեղեցիկ, մասմաքուր էի»: Օդը մեղմ էր, ամէն կողմ ծաղիկ կը բուրէր:
Սիպիլ, դիմացի մայթին վրայ չուան կը ցատքէր: Երբ զիրար տեսանք, ես ժպտեցայ, ան գլուխը դարձուց: Է՜, չհասկնալիք բան չկայ: Հարկաւ նոր հագուստովս չկրցաւ ճանչնալ զիս: Ուրիշ մէկը կարծեց :
Թեւերս վեր բարձրացուցած, երբ Սիպիլին պիտի ձայնէի, ձեռք մը թեւէս բռնեց: Վարդանոյշ մօրաքոյրն էր.
– Աղջիկս թեւերդ վեր մի՛ վերցներ, վարտիքդ կ’երեւի. ամօ՛թ է � :
«Ինծի ի՛նչ» ըսի, եւ ուսերս թօթուելով դիմացի մայթը անցայ:
Սիպիլ, զիս տեսնելէն չէր ուրախացած, ապշած կը նայէր երեսս:
– Գուլպաներդ աղտոտեր են,- ըսաւ:
Աչքերս գուլպաներուս մօտեցուցի.
– Ա՜յո՜,- ըսի:
– Ո՞ւր կ’երթաս:
– Չուան ցատքելու:
– Այ՞ս հագուստովդ:
– Ի՞նչ կարծեցիր: Ասոնք այլեւս իմ փողոցի զգեստս եւ կօշիկս են:
– Ծիծաղելի բան, փոքրիկ դերասանուհիներուն նմաներ ես:
– Այսինքն, գեղեցիկ չե՞մ:
Սիպիլ, գլխէս մինչեւ ոտքերս քննեց զիս:
– Չէ՛, գեղեցիկ ես, բայց կերպասին վրայի թիթեռնիկները ծիծաղելի կ’երեւին ինծի: Թիթեռնիկները կապուած ժապաւէններու տեսքն ունին հեռուէն:
– Կապուած ժապաւէնի՞ պէս կ’երեւին: Նայէ՛, ասոնք շատ սիրունիկ թիթեռնիկներ են: Թեւերուն վրայ, կանանչ, կապոյտ, վարդագոյն կէտեր կան:
Սիպիլ, զիս մտիկ չըրաւ. կռնակը դարձաւ ու շարունակեց չուան ցատքել: Ես ալ մտայ չուանին տակ: Հազիւ թէ պիտի ցատքէի, հագուստէս «ճը՜րթ» մը լսեցի: Ձեռքս, թեւիս տակ տարի: ի՛նչ տեսնեմ, խոշո՜ր ծակ մը բացուեր է թեւիս տակը:
«Հոգ չէ՛, մամաս կը կարէ», ըսի ու անգամ մը եւս ցատքեցի: Այս անգամ, հագուստիս կոճակը «փը՛թ», ընելով գետին չիյնա՛յ: Ի՜նչ անբախտութիւն:
Երրորդ մը, այլեւս չփորձեցի: Խաղը ձգեցի եւ կամացուկ մը Սիպիլին քովէն հեռացայ:
«Ուրեմն, ես փոքրիկ դերասանուհիի մը կը նմանիմ: Ի՜նչ հաճելի»: Փէշերս երկու ծայրէն բռնելով սկսայ երգել. «Պըճըլիկ թռչունը թռաւ, պատուհանիս առջեւ թառեցաւ»: Շատ երջանիկ էի: Ոտքերուս մատներուն վրայ սկսայ քալել:
Գետինը կաւիճով նշանուած քառակուսիներ տեսայ: Սահուն քար մը գտայ, եւ սկսայ սէքսէք խաղալ: Բայց, մէկ մըն ա՛լ ի՜նչ տեսնեմ, կօշիկիս ծայրը վնասուեր է: Խաղը ձգեցի եւ անմիջապէս ափովս սրբեցի: Եթէ շարունակէի խաղալ, կօշիկներս աւելի շատ պիտի վնասուէին: Անգամ մը եւս ուրախութիւնս կէս մնացած էր:
Տենչային քով երթալ խորհեցայ. անոր հետ կրնայի պուպրիկներով խաղալ: Անոնց տան պարտէզի դռնէն ձայնեցի.
– Տենչա՜, Տենչա՜:
Տենչան, Սեւանն ու Մարալը պահուըտուք կը խաղային.
– Եկո՛ւր,- ըսաւ Մարալ,- դուն ալ խաղա՛:
Սեւան, զիս տեսնելով սուլեց.
– Վա՜յ, այս ի՛նչ գեղեցկութիւն, մօտէլներուն նմաներ ես:
– Իրա՞ւ, բա՜ն այդպէ՞ս է:
Բոլորը ինծի նայեցան ու սկսան խնդալ:
Տենչան աչքերը գոցելով դէմքը դէպի պատ դարձուց: Երեքս ալ պահուըտեցանք: Ես հսկայ ծառի մը ետեւն էի, կ’աղօթէի որ ան զիս չտեսնէր Տենչան երբ աչքերը բացաւ.
– Քնարի՛կ սոպէ՛, ելի՛ր ծառին ետեւէն սոպէ՛,- պոռաց:
Յանկարծ հասկցայ որ հագուստիս խոշոր թեւերը ծառին ետեւէն տեսնուած էին: Դարձեալ նեղուած էի, ի՜նչ ընէի.
– Այսօր հոգիս բնաւ պահուըտուք խաղալ չ’ուզեր,- ըսի ու հոնկէ ալ հեռացայ:
Այլեւս պիտի չխաղայի: Մեր փողոցին ամենագեղեցիկ հագուստի տէր աղջիկը ըլլալը բաւարար էր ինծի համար, նոյնիսկ խաղ խաղալէն աւելի լաւ : Պարտէզի մը պատին վրայ նստայ, եւ շուրջս դիտել սկսայ: Տեսայ որ, մայրս մեր տան պատուհանէն ինծի կը նայէր : Երբ աչք աչքի եկանք, ձայնեց.
– Քնարիկ պատին եզերքը մի՛ նստիր, հագուստդ կ’աղտոտի:
Օ՜ֆ… սկսայ հագուստիս թիթեռնիկները համրել: Նշմարեցի որ թիթեռնիկները, ո՛չ թէ կապուած ժապաւէնի, այլ ծաղիկներու կը նմանէին: Կօշիկներս դարձեալ աղտոտեր էին: Թաշկինակս հանեցի ու կօշիկներուս փոշին սրբեցի:
Ճիշդ այդ պահուն դեղին-կապոյտ թեւերով թիթեռնիկ մը մօտեցաւ ինծի: Կարծես, հագուստիս թիթեռնիկներուն հետ ընկերանալ կ’ուզէր: Ուզեցի թեւերէն բռնել ու սիրել: Բայց ան անմիջապէս թռա՜ւ, ու հեռացաւ քովէս:
Ճիշդ այդ միջոցին փողոցը խաղացող տղոց գնդակը եկաւ, ուսիս զարնուեցաւ:
Արթուն, վազելով քովս եկաւ ու հարցուց.
– Բա՞ն մը եղաւ, վնասուեցա՞ր:
– Ո՛չ, ո՛չ, կարեւոր չէ:
Ան շուարած ինծի կը նայէր
– Ի՞նչ եղաւ, ինչո՞ւ այդպէս կը նայիս, բա՞ն մը պատահեցաւ,- ըսի:
– Հիմա նոյն հարցումը ե՛ս քեզի պիտի հարցնէի, ի՞նչ ունիս, հիւա՞նդ ես:
– Ո՛չ բան մը չունիմ:
Ընկերները Արթունը կանչեցին: Ան ա՛լ գնդակը առաւ, գնաց:
Արթունը , ինծի ի՞նչ ըսել ուզած էր: Ձեռքս ճակտիս դրի: Ո՛չ տաքութիւն ունէի, ո՛չ ալ ցաւ .. : Վազելով տուն գացի, ինքզինքս հայելիէն դիտեցի: Արթունը իրաւունք ունէր, դէմքս դեղնած էր, մազերս խանգարուած, վրաս գլուխս փոշիի մէջ մնացած էր:
Յանկարծ մայրս սենեակէն ներս մտաւ: Ես աճապարանքով հագուստս ձեռքերովս մաքրել ուզեցի:
– Ձգէ՛, ես անմիջապէս կը լուամ,- ըսաւ մայրս. «հօ՜փ» ըրաւ, հագուստը գլխէս հանեց:
«Ո՜հ» որքան հանգստացած էի:
Պահարանէն առօրեայ հագուստներէս՝ կապոյտ շորթս ու դեղին թիշորթս հանեցի եւ շուտով հագայ: Մազերս ետեւ հաւաքեցի: Ահաւասի՛կ, դարձեալ հին Քնարիկը եղած էի: Անմիջապէս փողոց վազեցի: Շատ ուրախ էի, վազել, վազվզել, չուան ցատքել, պահուըտուք խաղալ կ’ուզէի .. :