Մշտադալար Ծառերու Պատմութիւնը

Շատ ցուրտ էին աշնան օրերը: Ձմեռը կը մօտենար: Բոլոր թռչունները կը գաղթէին դէպի աւելի տաք երկիրներ: Միայն փոքրիկ թեւատ թռչուն մը չկրցաւ թռիլ: Ե՜ւ, այս պատճառով ա՛լ չկրցաւ գաղթել: Թռչնիկը ցուրտէն սարսռաց. «Ամբողջ ձմեռ թերեւս ծառերը զիս տաք կը պահեն» խորհեցաւ եւ ոստոստելով հասաւ անտառին եզերքը:

Մօտեցաւ հաճարենիի մը եւ ըսաւ.

– Գեղեցիկ հաճարենի, զիս տաք կրնա՞ս պահել ճիւղերուդ վրայ:

Հաճարենին խշխշաց:

– Ես պէտք է խնամեմ իմ տերեւներս, քեզի հետ չեմ կրնար զբաղիլ ,- ըսաւ:

Թռչնիկը թառեցաւ հսկայ կաղնիին վրայ:

– Զօրաւոր կաղնի, զիս տաք կը պահե՞ս ճիւղերուդ վրայ:

Կաղնին տրտնջաց.

– Չեմ ուզեր որ մէկը ուտէ խոզկաղիններս,- ըսաւ:

Թռչնիկը այս անգամ ուռենիի մը մօտեցաւ.

– Գեղեցի՛կ ուռենի, զիս տաք կը պահե՞ս ճիւղերուդ վրայ:
Ուռենին դողդղաց.

– Անծանօթներէն երբեք չեմ ախորժիր,- ըսաւ:

Փոքրիկ թռչունը սառած փետուրները թօթուեց.

– Ո՞վ պիտի օգնէ ինծի,- մրմնջեց:

– Կրնաս պատսպարուիլ իմ ճիւղերուս վրայ: Ամբողջ ձմեռը քեզ տաք կը պահեմ,- ըսաւ եղեւինը:

– Ես քեզ կը պահպանեմ հովերէն,- ըսաւ շոճին:

– Կրնաս ուտել իմ պտուղներս,- ըսաւ գիհին:

Թռչնիկը ուրախութեամբ թառեցաւ եղեւինին վրայ: Ի վերջոյ գտած էր իրեն տաքուկ բոյն մը:

Այդ գիշեր, հիւսիսային քամին իր ամբողջ ուժով փչեց դէպի անտառ: Այնքան զօրաւոր կը փչէր, որ կը փրցնէր ու կը թռցնէր ծառերուն տերեւները: Բայց զօրաւոր այդ քամին չդպաւ այն ծառերուն, որոնք թեւատ թռչնիկը կը պատսպարէին:

Ձմրան գրեթէ բոլոր ծառերը կորսնցուցին իրենց տերեւները, բայց եղեւինը, շոճին եւ գիհին մշտադալար մնացին:

Այդ երեք ծառերուն բարութիւնը փոքրիկներուն համար անմոռանալի դարձաւ այս հեքիաթին մէջ:

Ամերիկեան Հեքիաթ