Խնկոյեանէն երկու առակներ
երբեմն չենք գիտնար մեր ձեռքիններուն արժէքը, Ճիշդ Խնկոյեանին աքլորին նման:
Ես եւ դուն՝ երբեմն երկու բարեկամներ, երբեմն ալ երկու թշնամիներ…
Ես եւ Դուն
Ագռաւը խեցգետին մը բռնեց եւ թառեցաւ ծառի մը վրայ:
Խեցգետինն ուզեց ագռաւին կտուցէն ազատիլ եւ ըսաւ.
– Ոսկեհատիկ ագռա՛ւ տատիկ, ո՞վ է մեզմէ ամէնէն
աղտոտը:
Ագռաւը սեղմեց կտուցն ու գռգռաց.
– Դո՜ւն…:
– Ոսկեհատիկ ագռա՛ւ տատիկ, ո՞վ է մեզմէ ամէնէն
սիրունիկը:
Ագռաւը բացաւ կտուցն ու գռգռաց.
– Ե՛ս…
Կտուցը բանալուն պէս, խեցգետինը կտուցէն ինկաւ ջուրը և ազատեցաւ ագռաւէն:
Աքլորն ու Մարգարիտը
Կար ու չկար, աքլոր մը,
հող կը փորէր ճանկերով
տեսաւ մէկ հատ մարգարիտ,
աղբին մէջը փայլերով։
Կտցեց, ըսաւ.
– Այս ի՞նչ է, ինծի հարցնես՝ ոչինչ է։
Վա՛յ, վա՛յ ըսեմ անխելքին,
որ գին կու տայ այս քարին,
ինծի համար մէկ գարին,
կ՚արժէր այսպէս հազարին։