Հաւկիթ Մը Միայն...
Կամացուկ՝ տունէն դուրս կը սպրդիմ, ու դրացի գերեզմաննոցի քարերուն ետեւ կ’անհետանամ: Ախորժակս կը սրի նորէն. հաւկիթը «թըք» կը զարնեմ տապանաքարի մը կողքին, կը կեղուեմ եւ երկու խածով կը կլլեմ:
Հաւկիթ Մը Միայն…
Աւագ շաբաթ է: Արեւը ծագած է շատոնց, բայց… ինչո՞ւ երկինքի երեսին գամուեր կեցեր է : Դիմացի ծառին շուքը ո՛չ կ’երկննայ, ո՛չ կը կարճնայ: Ժամացոյց չունիմ, որ ժամերուն հաշիւը պահեմ: Ունենամ ալ՝ ի՞նչ օգուտ. օրը իրիկուն չ’ըլլար ու չ’ըլլար…:
«Խթումէն առաջ պահքդ չկոտրես, մեղք է» պատուիրած է մայրս:
«Շատ աղէկ, մայրիկ» միտքէս կը խօսիմ իրեն հետ, «բայց սա հաւկիթը, որ այս առտու նուէր տուած են ինծի… որուն երեսը դուն չես տեսած… ինչպէ՞ս պահեմ մինչեւ իրիկուն, մինչեւ ժամէն-պատարագէն ետք»:
Կարմիր հաւկիթ մըն է ունեցածս, կարմիր, կլոր ու սահուն. Կարծես մէջը կրակ կայ, որ գրպանս կ’այրէ: Տան մէկ անկիւնը քաշուած, մօրս աչքերէն հեռու, գրպանէս կը հանեմ զայն, վրան կը նայիմ կարօտով, ու տեղը կը սահեցնեմ նորէն:
Կրկին կը հանեմ: Բերանս կը ջրոտի:
Բայց կտրուկ ձայն մը, որ մօրս ձայնին շատ կը նմանի, կը զգուշացնէ զիս.
«Պա՜հք է, մի ուտեր»:
Կամացուկ՝ տունէն դուրս կը սպրդիմ , ու դրացի գերեզմաննոցի քարերուն ետեւ կ’անհետանամ:
Մարդ չի տեսներ զիս. Մեռելները չեն տեսներ այլեւս: Արեւը, երկինքի զենիթին, ամպի բամպակ կտոր մը կը բռնէ աչքին դէմ, որ չըլլայ թէ զիս տեսնէ:
Ախորժակս կը սրի նորէն. հաւկիթը «թըք» կը զարնեմ տապանաքարի մը կողքին, կը կեղուեմ եւ երկու խածով կը կլլեմ:
Արեւը կը ժպտի նորէն. բայց կտրուկ ձայնը, որ մօրս ձայնին շատ կը նմանի, ետեւէս կու գայ ո՛ւր ալ երթամ, ու զիս կը յանդիմանէ.
«Պահքդ ինչո՞ւ կոտրեցիր…»
Ամբողջ օրը վիզս ծուռ կը մնայ, ու բերանս չի բացուիր: Մօրս ժպտուն աչքերուն անգամ չեմ կրնար նայիլ:
Իրիկուն կ’ըլլայ վերջապէս: Կոչնակին ձայնը զիս կը քաշէ՝ եկեղեցի կը տանի:
Պատարագի երգերն ու խօսքերը երազային եղանակներով ականջէս ներս կը հոսին: Ծնծղաներուն ձայնը անդունդի մը խորերէն կ’ելլէ ու գլխուս մէջ կը զնգայ:
Կ’աղօթեմ՝ աչքերս Աստուածամօր պատկերին յառած:
Մանուկ Յիսուսը գրկած՝ ան բազմած է խորանին վրայ: Իր դէմքը ճիշդ հաւկիթի ձեւ ունի, աչքերուն մէջ ցաւոտ նայուածք մը. վարդագոյն շրթունքն ալ կարծես հիմա պիտի շարժի.
«Պահքդ ինչո՞ւ կոտրեցիր…»
Վայրկեանները կը սառին, կը կենան:
Յետոյ, վերջապէս, Տէր պապային փրկարար խօսքն է, որ խորանին վերեւ կախուած խունկի ամպերէն դուրս կը նետուի, հոգիս կը հանդարտեցնէ ու աչքերս կը բանայ.
«Ի քաւութի՜ւն եւ ի թողութի՜ւն (ներում) մեղաց, մեղքերէդ փրկուեցար…»