Սուտլիկ Որսորդ

Հօրս կնունքով, մօրս հարսնիքով

ելանք ու օր մը հինգ-վեց հոգիով,

սուրով ու վեց զէնքով մենք որսի գացինք:

Հաթին էր, Հիւթին էր, Չաթի էր, Մաթին էր,

հայրս էր, ես էի, գացինք մենք որսի…:

Լեռ ու ձորերէն մենք շիտակ գացինք՝

հոն, ուր որս տեսանք, լուռ ու մունջ գացինք, վախնալիք տեղեր ծռելով գացինք…:

Գացի՜նք, գացի՜նք շատ թէ քիչ,

մէյ մըն ալ տեսանք երեք լիճ,

երկուքը ցամքած , մէկուն մէջն ալ ջուր չկար:

Նայեցանք, տեսանք՝ անջուր լիճին մէջ

կը լողային–կը կանչէին երեք ճերմակ բադեր,

երկուքը սատկած, մէկն ալ ողջ չէր բնաւ:

– Հաթի՛, զա՛րկ ատոնց:

– Ես զէնք չունիմ:

– Հիւթի՛, հիմա դուն քու զէնքդ պարպէ՛:

– Ես ալ զէնք չունիմ:

– Չաթի՛, Մաթի՛…:

– Մենք ալ չունինք…:

Ծօ՛, ի՞նչ ընենք…:

Հօրս ձեռքը կարճ ու երկար,

հաստ ու բարակ փայտ մը կար:

Նշան առաւ:

Մէյ մըն ալ պո՛ւմ, կրակեց գլխուն:

Ինք կրակեց, մէյ մըն ալ ես:

Զարկի բադին. ան փռուեցաւ,

թեւը ըսես ճիշդ մեթր ու կէս…:

– Հաթի՛, դանակ:

– Ես դանակ չունիմ:

– Հիւթի՛, իսկ դուն:

– Ես ալ չունիմ:

– Չաթի՛, Մաթի՛…:

– Մենք ալ չունինք…:

Ծօ՛, ի՞նչ ընենք…:

Հայրս ալ ունէր դանակ մը բութ :

Քաշեցինք այդ բութ դանակը:

Հաթին մորթեց չկրցաւ,

Հիւթին մորթեց չկրցաւ,

Չաթին չկրցաւ, Մաթին չկրցաւ,

հայրս ալ չկրցաւ: Ես քաշեցի, զայն մորթեցի:

Մորթեցի, գետին փռեցի:

Բադն ալ ի՜նչ բադ, գոմէշի չափ:

Հաթին շալկեց չկրցաւ,

Հիւթին շալկեց չկրցաւ,

Չաթին չկրցաւ, Մաթին չկրցաւ,

հայրս ալ չկրցաւ: Ես շալկեցի, ճամբայ ելանք:

Գացի՜նք, գացի՜նք, տեղ մը հասանք:

Մէյ մըն ալ տեսանք երեք հատ գիւղ,

երկուքին տեղը չէր երեւիր,

միւսին մէջն ալ մարդ-մուրդ չկար:

Այս անմարդ գիւղին մէջ, հոս փնտռեցինք,

հոն փնտռեցինք, տուն մը գտանք:

Տան մէջ երեք ծեր կին, երկուքը մեռած,

միւսին փորն ալ շունչ չկար:

– Տղա՛ք ըսինք, եկէ՛ք բադով փիլաւ եփենք:

Անշունչ կինը գնաց տունը,

հոս փնտռեց, հոն նայեցաւ,

երեք կաթսայ մեզի բերաւ,

երկուքը ծակ, երրորդն ալ չունէր յատակ :

Ջուր լեցուցինք կաթսան անտակ,

մէջը դրինք բրինձ ու բադ եւ եփեցինք ճաշն անկրակ:

Եփեցան հոն ու եփեցան, բայց ի՛նչ եղաւ,

միս ու բրինձ թափեցան դուրս,

մէջը մնաց միայն ջուրը:

Որսէն եկած անկուշտ մարդիկ,

վրան ինկանք, կերանք, կերանք:

Ոչ աչքերնիս բան մը տեսաւ,

ոչ բերաննիս բան մը մտաւ:

Գրեց: Յովհաննէս Թումանեան