Թօթօ եւ Արեւ

Այդ առաւօտ Թօթօ, շատ կանուխ արթնցաւ եւ անմիջապէս սենեակը հաւաքեց:

Մայրը, Թօթօն արթնցնելու նպատակով երբ սենեակ մտաւ, շուարեցաւ:

– Օօօ՜… սենեակդ որքան լուսաւորուեր է: Պատուհանին առջեւի ծառերը յօտեր են, արեւը սենեակը լեցուցեր է :

Պատուհանները բացաւ, բարձերը ուռեցուց: Լոյսին պատճառը չէր կրցած հասկնալ: Կը կարծէր, որ պատճառը յօտուած ծառերն էին:

Շատ չանցած հեւ ի հեւ Սելօն եկաւ:

– Օ՛ն Թօթօ,- ըսաւ,- Դուրս ելլենք, օդը շատ աղուոր է:

Զօրաւոր լոյսը Սելոյին ալ աչքերը շլացուցած էր:

– Աաա՜, հոս որքա՞ն լուսաւոր է, աչքերս շլացան: Իրապէս սենեակդ ինչո՞ւ այսքան լուսաւոր է: Արդեօք պատուհանին առջեւի խաղալիքներ՞ը վերցուցիր:

– Հէ՜յ, լաւ նայէ՛, այս սենեակին մէջ կարեւոր փոփոխութիւն մը կայ: Ու լուսաւորութեան պատճառը, ո՛չ խաղալիքները, ո՛չ ալ յօտուած ծառերն են: Ուրիշ բան մը:

Սելօ զարմացած մնացած էր: Աչքերը դէպի ձեղուն բարձրացուց եւ յետոյ սկսաւ չորս կողմը դիտել:

– Հըը… չկրցայ գտնել:

– Սենեակս, այլեւս միշտ լուսաւոր պիտի ըլլայ: Գիշերներն իսկ մութ պիտի չըլլայ:

Սելօն շուարած Թօթոյին նայեցաւ:

– Ի՞նչ է պատճառը:

Թօթօն մատովը պատը ցոյց տուաւ:

– Սա բանին կը նայի՞ս:

Սելօն դէպի պատկեր մօտեցաւ:

– Ի՞նչ է աս:

– Արեւ, արեւուն պատկերը գծեցի, պատին կախեցի: Այլեւս, սենեակս միշտ լուսաւոր պիտի ըլլայ:

Գրեց: Սէվիմ Ագ

Թարգմանեց: Սիլվա Ճէրանեան