Մեր Թաղին Լակոտները / Դ

Երազ ուրախութեամբ անկողնէն ելաւ:

Այդ գիշեր ամանոր էր. ընելիք շատ բան ունէր: Սենեակին պատերը, կաղանդի համար, իր գծած նկարներով զարդարել կ’ուզէր: Կաղանդ Պապայէն նուէրներ ուզած եւ անոնց նկարները գծած էր:

 

Ինչե՜ր, ինչե՜ր, կ’ուզէր… գոյնզգոյն ներկի մատիտներ, սրինգ մը եւ պարի համար սիրունիկ կօշիկներ:

Պահ մը դուրս նայեցաւ, յետոյ պատուհանին մօտեցաւ, ի՞նչ տեսնէ…ձիւնի փաթիլները պարելով դէպի հող կը սուզուէին,

ինքն ալ ձիւնի փաթիլներուն նման սկսաւ սենեակին մէջ պարել:

 

«Դուրս ելլեմ ու պարող ձիւնամարդ մը շինեմ նկարներս վերջը կը կախեմ» խորհեցաւ, ու անմիջապէս վար իջաւ:

 

Երբ դուրս ելաւ, տեսաւ որ թաղին լակոտները արդէն իսկ հոն էին: Տիգրանը ու Տիգրիսը ձիւնամարդ մը շինած էին ու կը ջանային զարդարել զայն: Շարժունը ձիւնամարդուն շուրջ դառնալով ուրախութեամբ կը հաջէր: Երազ երբ ուշադրութեամբ նայեցաւ անոր, նշմարեց թէ՝ այդ սիրուն արարածը ձիւնամարդէ մը աւելի ձիւնէ շինուած կնոջ մը կը նմանէր:

 

Ձեռքը աւել չկար, հայելի մը կը բռնէր, վիզը փոխանակ բուրդէ վզնոցի, մարգարիտէ մանեակ մը կար, իսկ գլուխը ծաղիկներով զարդարուն գլխարկ մը:

 

 

Արարատ, Անի եւ Արփի ձիւնագնդակ կը խաղային. Արփիին դէմքին խոշոր ձիւնագնդակ մը եկաւ: Արփի պոռալով կը հալածէր Անին եւ Արարատը: Իսկ Արտէն եւ Գրիգոր աւելի արագ սահելու համար սահնակ մը կը ծրագրէին:

Առէնն ալ տունէն բերած գամ եւ մուրճով անոնց կ’օգնէր:

 

«Այստեղ շատ բազմութիւն է հոս պիտի չկարենամ պատրաստել ձիւնամարդս, դպրոցին պարտէզը երթամ», խորհեցաւ Երազ:

 

Երբ հոն գնաց, տեսաւ որ Տերեւը նստած, վերարկուին մէջ բան մը պահել կը ջանար:

 

– Բարեւ Տերեւ ի՞նչ կը պահես:

 

– Ասիկա փոքրիկ խեղճ թռչուն մըն է: Պարտէզի շուներուն եւ կատուներուն համար ուտելիք բերած էի: Տեսայ որ նստարանին վրայ կանգնած է պաղէն դողդղացող թռչուն մը, որ ուր որ է պիտի սառի…սա խեղճ անասուններուն նայէ ամէնքն ալ շատ կը մսին, խորհէ՛, այս օր կաղանդ է:

 

Երազ, Տերեւին ըսածներէն շատ ազդուեցաւ: Կաղանդը տարւոյն ամենագեղեցիկ օրն էր՝ ձիւն, զարդարուած տօնածառ, նուէրներ, համով ճաշեր, պէս պէս միրգեր ու ընտանեկան մտերմիկ հաւաքոյթ, հաճելի խաղեր կը նշանակէր: Մինչդեռ փողոցի բնակիչներուն համար պարագան նոյնը չէր: Երազ յանկարծ ոտքի ելաւ.

 

– Տերեւ դուն հո՛ս սպասէ, միտքս բան մը եկաւ շուտ մը կը վերադառնամ,- ըսաւ ու վազելով հեռացաւ:

 

 

Երազ թաղին լակոտները հաւաքեց ու անցած-դարձածը անոնց պատմեց.

 

– Այսօր միայն մեր ամանորը չէ՛, անոնց ալ կաղանդն է. իրենց համար բաներ մը պէտք է ընենք:

 

– Ես մուրճով, տախտակով ու պզտիկ գամերով անոնց համար տնակներ կրնամ շինել,- ըսաւ Առէն:

 

– Տուն շինելը բաւարար չէ, այդ տուները տաքցնել պէտք է: Գրիգորին հետ «կօօկըլ»էն պիտի պրպտեմ: Միւս ընկերներն ալ դրացիներէն, չորցած հաց, կաթ եւ մեղր թող հաւաքեն, ժամը ճիշդ մէկին պարտէզը գտնուինք,- ըսաւ Արտէն:

 

Որոշուած ժամուն բոլորն ալ հոն էին:

Արտէն, Գրիգոր եւ Առէն տնակները կը պատրաստէին:

Երազ իրեն հետ, տունէն ներկ եւ վրձին բերած էր, Շարժունն ալ իր պոչիկով տունիկները կը ներկէր:

 

Լակոտներուն միւս անդամներն ալ հացով, կաթով ու մեղրով համեղ ճաշեր կը պատրաստէին: Ամէն մարդ շատ գոհ էր,

բացի Արփիէն… երբ Արփի «Ասոնք շատ աղտոտ են» ըսաւ, Արարատ անոր ճակտին վրայ ձիւնագնդակ մը նետեց:

 

Ժամը ճիշդ հինգին տնակները եւ ուտելիքները արդէն իսկ պատրաստ էին: Տերեւ թռչուններուն փոքրիկ վանդակները հսկայ կաղնիին ճիւղերէն կախեց:

Շուներուն եւ կատուներուն համար պատրաստուած տնակներն ալ քովէ քով շարեց եւ ուտելիքներն ալ անոնց մէջ տեղաւորեց:

 

– Ամէն ինչ պատրաստ է,- ըսաւ Երազ, մեծ ուրախութեամբ:

 

– Ո՛չ, տակաւին,- ըսաւ Տիգրիս, առանց տօնածառի նոր տարի մը կարելի չէ՛, խորհիլ:

 

Իր ձեռքի տոպրակին մէջ, ծառը զարդարելու համար, ամէն ինչ բերած էր: Միասնաբար զարդարեցին հսկայ կաղնին:

 

Երազ, այդ գիշեր իր ընտանիքին հետ շատ հաճելի կաղանդ մը անցուց: Կաղանդ Պապան իրեն համար, գոյնզգոյն նոր մատիտներ, պարի նոր կօշիկ մը եւ սրինգ մը բերած էր: Կաղանդ Պապան լսած էր իր փափաքները:

 

Երազ երջանկութեամբ իր սենեակը անցաւ ու այս անգամ ուրիշ նոր փափաք մըն ալ աւելցուց Կաղանդ Պապայէն, իր ուզածներուն վրայ:

 

Ան նոր մատիտներով կ’ուզէր ըսել…«Սէր»:

Գրեցին: Գարին Գոչ / Էլիզապէթ Գորթուն

Մեր Թաղին Լակոտները / Դ